miércoles, 1 de diciembre de 2010
.
miércoles, 27 de octubre de 2010
Kvin Herooj.
Usono malebligas kreskon de fremdaj investoj en Kubo
La okcidenta gazetaro kutimas elstarigi la progreson de iu lando surbaze de la investo-fluo eksterlanda, kiel parto de tuta fako kiu, kaze de Kubo, suferas plurajn obstaklojn kaŭze de la sieĝo altrudata de Usono.
Nun, kiam la Ĝenerala Asembleo de UN sin esprimas denove pri la projekto de rezolucio proponata de Kubo kiu komdanas la ekonomian blokadon usonan kontraŭ la insulo, indas elstarigi la varian gamon de limigoj alfrontataj de la kariba lando.
En la kazo de fremdaj investoj, kiuj ja estas subtenataj en Kubo de travidebla kaj rapida leĝa kadro, estas trafitaj de persekutoj aŭ entute fiaskas pro la manovroj de funkciuloj de la noda lando.
Ekzemple, en la jaro 1996 Usono adoptis la nomatan Leĝon Helms Burton, kies celo estas haltigi la kuban komercon kun aliaj landoj kaj kapital-fluon, teknologion kaj merkatojn al la kariba lando.
Surbaze de la menciita leĝo, kiu kunformas abomenindan paron kune kun la leĝo Torricelli, Vaŝingtono neglektas alireblecon al funkciuloj kaj estroj de entreprenoj kiuj ne plenumas tiujn leĝojn.
Tio estas, ili eĉ aplikas eksterteritorie la Leĝon Helms Burton montrante malferman malestimon al la interesoj kaj rajtoj de triaj landoj dezirantaj investi en Kubo.
Ili samtempe ignoras ĉiujare la komdamnon de la Ĝenerala Asembleo de UN rilate al tiu sieĝo, kaj aldone, insistas fiaskigi ĉian interkonsenton avantaĝan por Havano kun kiu ajn eksterlanda entrepreno kiu deziras eklabori en la insulo.
Por plenumi sian celon, ili eluzas sian kontrolon sur preskaŭ duonon de la transnaciaj entreprenoj en la tuta terglobo kaj 25% de la rekta eksterlanda investado.
Parto de la riĉaĵoj de tiuj entreprenoj eniras en Latinamerikon kaj Karibion, kie la fluoj de tiu speco altiĝis je 13% en la jaro 2008. Kiel logike, Kubo estis ekster la 144 mil milionoj da dolaroj kiujn atingis la totalo de fremdaj investoj en Sudameriko.
Surbaze de publikaj ŝtatistikoj oni povis precizigi ke se la usona sieĝo ne ekzistus, Kubo povintus enspezi pli ol 2 200 milionoj da dolaroj pro konceptoj de usonaj investoj inter la jaroj 2000 ĝis 2008.
Turismo, nutra industrio, petrolserĉado kaj aliaj allogaj branĉoj de la ekonomio estas malfermaj al eksterlanda investado, inkluzive de Usono. Malgraŭ interesiĝo de pluraj negocistoj de usonaj kompanioj, ne eblas por ili konkretigi iun ajn negocon en Kubo kaŭze de la usona sieĝo.
Se ni aplikas la saman modelon laŭ la okcidenta gazetaro, kiu ligas la evoluon de iu lando al la eksterlanda investado, tiam oni povas kompreni ke Kubo suferas grandajn obstaklojn por ekonomie progresi.
Jen plia motivo por ke la internacia komunumo postulu en la sino de UN la ĉesigon de la usona sieĝo kontra la insulo.
jueves, 7 de octubre de 2010
Mártires de Barbados: Esgrimista y tripulantes.
Mártires de Barbados: Esgrimista y tripulantes.
1-Ignacio Martínez Gaudin
2-Alberto Drake Crespo
3-Candido Muñoz Hernández
4-Carlos M. Leyva González
5-Enrique Figueredo Del Valle
6-José A. Arencibia Arredondo
7-Inés Luaces Sánchez
8-Jesùs Gil Paez
9-Jesús Menéndez Silva
10-José A. Fernández Garzòn
11-Nancy Uranga Romero
12-Juan Duany González
13-Julio Herrera Aldana
14-Leonardo M.Grant
15-Manuel Permey Hernández
16-Milagro Peláez González
17-Virgen M. Felizola García
18-Nelson Fernandez Machado
19-Santiago E. Hayes Pèrez
20-Ricardo Infante Garcia
21-Orlando Lòpez Fuentes
jueves, 30 de septiembre de 2010
Muziko: De soneo ĝis salso.
La origino de tiu muzika ĝenro nomata SON en la hispana lingvo, tio estas , SONEO, ankoraŭ tre diskutatas de multaj personoj, kaj ofte oni trovas respondon en rekantaĵoj tre popularaj kiel tiu de Miguel Matamoros, kuba muzikisto el la unuaj jaroj de la dudeka jarcento, kies fama soneo esprimas ke "Soneo venas el monto, tamen oni ĝin kantas en la ebenaĵoj", tio signifas, ankaŭ en la urboj. Ne ekzistas duboj pri la radikoj de tiu muzika ĝenro kiuj implikiĝas kun afrikaj kaj hispanaj ritmoj. Ĝia origino, evoluo, sono, koreografio kaj socia uzo,transformis ĝin en esprimilon taŭgan kaj reprezentan de la malriĉaj socitavoloj. Oni diras ke soneo transiris de la orienta regiono de Kubo al la okcidento fine de la deknaŭa jarcento. Ĝi eniris Havanon komence de la dudeka jarcento, tiam ludata kaj kantata de soldatoj, kaj ĝia formato kaj strukturo pliriĉiĝis. En la jaro 1920 aperis la sesopaj grupoj kiuj starigis novajn manierojn ludi tiun ritmon ŝan ĝante la historion de la popola muziko. Tiel soneo iĝis la sona eksponanto pli sinkretisma de la kuba kultura identeco, laŭ asertas la esploristo Odilio Urfé. La unua apogeo de la kuba muziko ekestis pro alveno de soneo al Havano. La verkisto kaj muzikologo Alejo Carpentier raportis el Parizo en la jaro 1932 ke, "soneo kaptas la dancejojn, tabakon, la muzik-halojn. Mortis jazo kaj tango. Vivu soneo!" Fakte tiu ĉi muzika ĝenro miksiĝis kun aliaj ritmoj: danzono, rumbo kaj kreis novajn ĝenrojn kiel mambo kaj cha cha cha. Sepdek jarojn poste, fine de la dudeka jarcento soneo ekvigliĝis per surpriza renaskiĝo. La akustika kaj tradicia sonoj reakiras gravecon. Arkaikaj kaj respektindaj instrumentoj kaj muzikistoj leviĝis kun nova digno. La publiko alvokas la maljunajn soneistojn. La germano Win Wenders filmis la konatan dokument-filmon Buena Vista Social Club kaj tiel la prezento de soneo voĉe de ties malnovaj kantistoj kiel Compay Segundo, Ibrahim Ferrer, Eliades Ochoa, interalie, realigas iliajn revojn neatendite. Finfine, la soneo reinvadas la terglobon per siaj kantaĵoj kiel "milde mi plej ĝuas ĝin." Oni povas ĝui kuban soneon jen dance jen nur aŭde kaj ankaŭ sub la komerca nomo Salso kiel modernigita versio de la sama trunko. Ĝi konsistigas simbolon de kuba nacia kulturo kaj plezurigas milionojn da homoj tra la mondo. La kubanoj fieras pri sia ritma trezoro kaj soneo estas unu el la plej altaj manifestacioj de la antila kulturo. |
| Fonto: RHC De: Maritza Gutierrez González |
martes, 28 de septiembre de 2010
Fidel en el acto por los 50 años de la creación de los CDR.
La presencia del líder histórico de la Revolución cubana, Fidel Castro Ruz, entre los cubanos este 28 de septiembre, hace realidad lo que él mismo profetizara en el aniversario 25 de la creación de los Comités de Defensa de la Revolución
Fidel Castro: plej grava tragedio en la atomerao estas la mensog-regado.
Ĉi-semajne la kuba gvidanto Fidel Castro emfazis ke foresto de la vero kaj regado de mensogoj estas la plej granda tragedio en nia danĝera atom-erao.
En sia pripensoj sub la titolo La senfina hipokriteco de Okcidento, Fidel memorigis ke Francio estas la tria atom-potenco de la terglobo, kaj ke la prezidento de tiu lando, Nicolas Sarkozy, ankaŭ posedas valizon kun la ŝlosilvorto por lanĉi unu el la pli ol 300 bomboj posedataj.
Tiusence, Fidel taksis senmorala la intencojn de la Sekureca Konsilantaro de UN, lanĉi atakon kontraŭ Irano, kiun ili komdamnas pro supozata intenco fabriki tiaspecan armilon.
viernes, 10 de septiembre de 2010
Mallibereco de La Kvinopo: honto por Usono.
La internacia komitato por Libereco de La Kvinopo elsendis komunikon kie ĝi taksas la malliberecon de la kvin kubaj kontraŭteroristaj batalantoj en Usono dum 12 jaroj kiel honto por la usona justico, lando kiu pretendas dikti katedron al la mondo pri la temo de homaj rajtoj.
Tiamaniere, la komitato internacia aliĝas al la agadoj tutmonde por liberigo de Gerardo, Ramón, Antonio, Fernando kaj René, kiuj la venontan 12-an de septembro ekos en internacia agotago kiu etendiĝos ĝis la 8-a de oktobro, dato koincidonta kun la morto dum batalo de la gerilano Ernesto Che Guevara.
La internacia komitato por liberigo de La Kvinopo informas ke dum tiuj agotagoj oni denuncos unu plian fojon ke la 21-a de septembro 1976 estis murditaj en Vaŝingtono la eksa ĉilia ministro Orlando Letelier kaj ties juna usona sekretariino Ronnie Moffit; oni ankaŭ ree denuncos ke la 6-a de oktobro 1976 kuba civila aviadilo estis eksplodigita dum fluge ĉe la marbordoj de Barbado kio provokis la morton de 73 personoj.
La internacia komitato ree denuncos ke la konfesintaj aŭtoroj de tiuj krimaj agoj, Orlando Bosch kaj Luis Posada Carriles, ĝuas la privilegiojn donitajn de la sinsekvaj administracioj usonaj.
Diskurso de Fidel Castro estas porpaca kontribuo.
La urugvaja gazeto La República aperigis artikolon kiu taksas la diskurson de Fidel pasintan vendredon ĉe la Havana Universitato, kiel kontribuo efektiva al la monda paco.
La komentario subskribita de la ĵurnalisto Niko Schvarz esprimas ke la paroloj de Fidel indas je diskonigo laŭ ĉiuj eblaj vojoj kaj krei konsciencon universalan pri la bezono mobilize atentigi pri la danĝeroj de atommilito.
La artikolo emfazas la detalan analizon faritan de Fidel pri ĉiuj informoj kaj novaj juĝ-elementoj kiuj konfirmas lian tezon rilate al internacia atommilito.
La teksto emfazas ke de antaŭnelonge la mondo memoris la 65 jarojn de la holokaŭsto de Hiroŝimo kaj Nagasako, la plej sennecesa milit-krimo en la homa historio.
viernes, 3 de septiembre de 2010
Historio de Kubo: pasinteco kaj nuntempo
Laŭ tekstas en la Taglibro pri Navigado, estas sciate, ke Kristoforo Kolumbo la unuan fojon alvenis al Kubo, la 27an de oktobro 1492. La celo de lia vojaĝo estis eltrovi oron, sed nova mondo donacis al li multajn aliajn belaĵojn. La sekvintan jaron la admiralo revenis al tiu ĉi hemisfero, kaj post eltrovo de la insulo Porto Riko kaj Antiloj Malgrandaj, li denove trafis Kubon kaj konkludis, ke ĝi estis kontinento.
En la sama jaro, la leŭtenanto Diego Velázquez ricevis la taskon okupi la insulon kaj raporti pri la ekzisto aŭ ne de oro. Li kun proksimume 300 homoj, elŝipiĝis en 1511 proksime de Maisí en la orienta ekstremo de la insulo kaj komencis la konkeron. La indiĝenoj malforte reagis, kaj sendube kun timo al tiuj armitaj kaj strange vestitaj homoj kvazaŭ "dioj". La ĉefa gvidanto de la indiĝena defendo kontraŭ la hispana invado, Hatuey, estis kaptita kaj bruligita. Sekvis longa historio de kruelaj traktoj, perfortaj laboroj kaj submetigo de la insulaj indiĝenoj kiuj relative rapide formortis ene de la sekvaj 50-80 jaroj. Post la konkero de la tuta insulo, Velázquez fondis la 7 unuajn vilaĝojn de la insulo, inter la jaroj 1512 kaj 1519, nome: Trinidad, Sancti Spíritus, Santa María del Puerto Príncipe (nuna Camaguey), Santiago de Cuba, La Habana, Bayamo kaj Baracoa. De tiam same datiĝas la perforta enkonduko de la unuaj afrikanoj kiel sklavoj por laboroj en la orkuŝejoj tiam ekspluatataj de la koloniistoj. Sed rapide elĉerpiĝis oro kaj oni interrompis la enkondukon de grandaj kvantoj da afrikanoj. De tiam ili okupiĝis pri brutbredado. Post iom da tempo, la sukera industrio komencis gajni pli da forto kaj tiucele denove la hispanoj alportis pli da sklavoj, kio atingis nemezureblajn nivelojn en la venontaj centoj da jaroj. La mizeraj vivkondiĉoj kaj kruela ekspluatado kaŭzis multajn ribel-agojn inter la sklavoj, kiuj estis perforte sufokitaj. Absolutismo kaj ege despota regsistemo provokis inter la insulanoj plurajn politikajn tendencojn. Ili estis tiel nomataj kreoloj pro tio ke ili naskiĝis en la insulo, sed la gepatroj estis hispanaj. Estiĝis inter ili la sento sendependiĝi aŭ eskapi el la fera kolonia kontrolo en ĉiuj sferoj de la vivo. Iom post iom komencis evolui nacieca sento inter la novaj generacioj kaj jam en la unua duono de la deknaŭa jarcento aperis diversaj konspiracioj kontraŭ la hispana regado kiuj estis daŭre subpremitaj de la aŭtoritatuloj. De hispana kolonio al usona novkolonio (1868-1958) Grava momento en la historio de Kubo estis la eksplodo de la unua milito por sendependiĝo, kio okazis la dekan de oktobro 1868 kiam la kubano Carlos Manuel de Céspedes, membro de aristokrata familio en la orienta arto de la insulo, liberigis siajn sklavojn kaj iniciatis militon kontraŭ la hispanoj. Multaj aliaj elstaraj junuloj kun siaj iamaj sklavoj batalis dum dek jaroj cele al sendependiĝo, sed la okcidenta parto de la insulo ne aktive partoprenis la militon, kio malhelpis al la celoj de la kampanjo, kaj pro aliaj organizaj faktoroj kaj manko de financa subteno, la milito finiĝis per interkonsento paca, sed sendependeco ne estis atingita. Kiel rezulto, ne ĉiuj estis kontentaj pri la paca interkonsento kaj estiĝis protestoj kaj asertoj pri daŭra batalo, kaj krome, pozitiva flanko estis ke per tiu milito enradikiĝis la nacieca sento kaj ĝi kontribuis al aboliciado de sklaveco en Kubo , kio fine okazis en 1886. Dume, en la jaro 1878 estiĝis la figuro de José Martí ( 1853-1895), kies agado definitive markis la sekvan periodon de la kubaj bataloj por sendependiĝo. Li fondis la Kuban Revolucian Partion kaj gvidis la militon de 1895. Aliaj elstaruloj kiel la generaloj Máximo Gómez kaj Antonio Maceo daŭrigis la batalon kaj etendis la militon de oriento al okcidento tra la tuta insulo. Hispanio nenion plu povis fari fronte al avanco de la sendependigaj trupoj. La kubanoj daŭre avancis kaj la hispana armeo rapide malfortiĝis per sia politiko "ĝis la lasta viro kaj ĝis la lasta peseto". En tiu situacio okazis en la jaro 1898 la interveno milita de Usono, kies preteksto estis la eksplodo de usona militŝipo "Maine" en la havana haveno. Postaj historiistoj asertis ke temis pri mematako de Usono por interveni en la konflikton antaŭ la neglekto de Hispanio akcepti antaŭe proponitan trakton de Usono, kies ekonomikaj interesoj estis daŭre kreskantaj en tiu epoko. La usona registaro rapide haltigis la malfortan hispanan armeon kaj ne agnoskis la registaron de la Respubliko de Kubo en Armiloj, eĉ malpermesis ties eniron en la urbon Santiago de Kubo post la kapitulacio. La milito finiĝis per subskribo de paca traktato Traktato de Parizo, la 10an de decembro 1898, inter Hispanio kaj Usono, per kiu ĉi-lasta ricevis absolutan kontrolon de Kubo, Portoriko kaj Filipinoj. En 1901, la Senato kaj Reprezenta Ĉambro usonaj aprobis la nomatan Amendon Platt, kiu rajtis "suverenecon" al Kubo, sed establis ke la kuba registaro devos lui al Usono la "necesajn terojn por konstrui bazojn militajn en certaj punktoj difinotaj laŭ konvene, decidota de la prezidento de Usono". La 20an de majo 1902 Kubo ricevis, depost trijara milita kontrolo usona, formalan sendependecon kontrolitan de oligarkio dependa de la decidoj de Washington, kio fakte igis la insulon, novkolonio de Usono. De tiam, sinsekvis pluraj registaroj koruptaj kaj pluraj intervenoj usonaj kies misio estis pli kaj pli transdoni la landajn riĉaĵojn al fremdaj interesoj. La 26an de julio 1953 grupo de junuloj kun Fidel Castro ĉekape atakis la militan kazerno Moncada en la urbo Santiago de Cuba, situanta en la orienta regiono de la lando. Ĝi konsistigis la duan militan fortreson de la registaro. La celo de tiu atako estis havigi al si armilojn por iniciati popolan ribeliĝon, sed la rezulto estis milita malvenko, kiu tamen markis novan etapon kaj signis la figuron de Fidel Castro kiel gvidanto de la estonta revolucio. Post tiu ago Fidel kaj la transvivintoj estis malliberigitaj en Insulo de Pinos, nuntempe Insulo de Junularo, sed fortega popola kampanjo sukcesis liberigi ilin, kiu devis ekziliĝi en Meksiko en la jaro 1955. En Meksiko Fidel Castro organizis siajn kunulojn kaj aliajn revoluciulojn kiuj aniĝis al ili, inter ili la argentino Ernesto Che Guevara. Tiel startis el Tuxpan en Meksiko ĝis Kubo la motorŝipo Granma kun 82 revoluciuloj kaj elŝipiĝis la 2an de decembro 1956 en la strando Las Coloradas, sude de la orienta regiono de Kubo, kie rekomenciĝis la armita batalo, ĉi-foje kiel gerilanoj en la montoj de la montoĉeno Maestra. Samtempe organiziĝis tutlande la kaŝitaj batalgrupoj. La revolucia periodo La unuan de januaro 1959, la diktatoro Fulgencio Batista, definitive venkita de la ribeliĝinta armeo komandita de fidel Castro, forlasis la insulon, kio markis la revolucian venkon. La 7an de februaro samjare oni restarigis la Konstitucion de la jaro 1940 aprobinte la fundamentan leĝon de la respubliko, kiu enkondukis amendojn kongruajn al la nova situacio de la lando, kiel transdono de leĝogara povo kaj atribuoj konstituciaj al la ministra konsilantaro. Tiel enposteniĝis kiel prezidento Manuel Urrutia, eksa magistrato, kaj Fidel enposteniĝis kiel ĉefministro la 16an de februaro. Poste okazis procesoj naciigaj ĉe diversaj kompanioj kiel la telefona kompanio de Kubo, ankaŭ estis aprobita la leĝo pri agrara reformo. Komenciĝis nova etapo cele al plenumo de la promesoj de la programo prezentita de Fidel, konata kiel programo de Moncada, spite al kresko de kontraŭrevoluciaj agoj organizitaj, malpura milito organizita ekde Dominika Respubliko kaj usono, kien forkuris pluraj krimuloj kaj politikistoj de la Batista reĝimo. La montaro de la centro kaj okcidento de la insulo pleniĝis de banditoj armitaj kaj pagitaj de la kontraŭrevolucia ekzilantaro en Usono; sekvis la invado tra la Plaĝo Girón ĉe la Haveno de la Porkoj, sudoriente de Havano, kie partoprenis aviadiloj de la usona armeo kaj dungosoldatoj. La historio de Kubo kun Usono ne finiĝis tiel, kaj post malapero de la socialisma bloko de Orienta Eŭropo kaj Sovetunio, la usona registaro plifirmigis sian agresan politikon de sieĝo ekonomika, financa kaj komerca. Kubo alfrontis ĉiaspecajn atakojn, sabotajn agojn, bakteriologian militon, ekonomikan militon kaj ĉiaspecajn formojn de agresoj, kiuj provokis milojn da viktimoj dum la lastaj 50 jaroj, inkluzive de konstantaj misinformaj kampanjoj per ĉiuj amaskomunukiloj. Spite al ĉio, la insulo evoluigis diversajn programojn sociajn por sia nacia progreso, kaj samtempe impulsadis profundan programon de socia evoluo, energetikan revolucion, ekonomikajn kunlaborojn kaj aliajn programojn en plej diversaj agadkampoj ne nur enlande, sed ankaŭ kunlabore kun aliaj landoj. Kubo estas nuntempe la lando posedanta pli altajn nivelojn de socia justico en la nomata Tria Mondo, laŭ rekono de internaciaj organismoj de UN. |
| Fonto: RHC De: Maritza Gutierrez González |
martes, 31 de agosto de 2010
Vasta eĥo pri artikoloj de Fidel Castro en la internacia gazetaro.
La lastaj artikoloj publikigitaj de la kuba gvidanto Fidel Castro sub la titolo La monda registaro, estas vaste disvastigataj de internaciaj amaskomunikiloj interrete. |
| Fonto: RHC De: Maritza Gutierrez González |
viernes, 13 de agosto de 2010
Denuncis Fidel Castro antaŭ la parlamento danĝerojn pri atommilito kontraŭ Irano.
La kuba gvidanto Fidel Castro partoprenis eksterordinaran sesion de la kuba parlamento kie li denuncis la situacion de atommilito travivata hodiaŭ en la mondo kaŭze de agresemaj sintenoj de Usono kaj Israelo kontraŭ Irano.
Oliv-verde vestita, starante en la tribuno, Fidel legis mesaĝon kiu rimarkas la respondecon de la usona prezidento Barack Obama en tiu ĉi konflikto kaj prezicigis la usona ŝtatestro povas eviti la militon de tutmonda konsekvenco.Li aldonis ke Irano ne cedos fronte al la postuloj de Usono kaj Israelo kaj pro tio, se Obama sukcesas eviti la militon, la mondo honorigos lin.
La eksterordinara sesio de la kuba parlamento, rekte elsendita de televido kaj radio tutlamda, estis petita de Fidel Castro por pritrakti la danĝeron de nuklea milito se Usono kaj Israelo decidas ataki Iranon. La sesion partoprenis la kuba prezidento Raúl Castro kaj pli ol 600 kubaj deputitoj.